Η Ζάκυνθος ξαναζεί το... Ναυάγιο!

Η οικογένεια Σουλάνη ζητάει να απαγορευτεί κάθε μορφής επέμβαση στο κουφάρι του πλοίου χωρίς την έγκριση του πλοιοκτήτη. Λύνουν τη σιωπή τους μετά από 37 ολόκληρα χρόνια.

Η οικογένεια Σουλάνη διεκδικεί την κυριότητα του γνωστού αξιοθέατου της Ζακύνθου και σύμφωνα με τη Real News, την περασμένη Τρίτη συζητήθηκε στο Ειρηνοδικείο της Ζακύνθου η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσε η κόρη του φερόμενου ως ιδιοκτήτη και δικηγόρος Ελένη Σουλάνη, με την οποία ζητά να απαγορευτεί κάθε μορφής επέμβαση στο κουφάρι του πλοίου χωρίς την έγκριση του πλοιοκτήτη. Όπως δήλωσε στην εφημερίδα η κυρία Σουλάνη: «Το κουφάρι του πλοίου ανήκει στους ιδιοκτήτες του». «Το κράτος δεν έχει προβεί σε καμία ενέργεια όλα αυτά τα χρόνια για την απόκτηση και τη συντήρησή του, την οποία θυμήθηκε έπειτα από 37 χρόνια, πιστεύοντας ότι οι ιδιοκτήτες έχουν εξαφανιστεί» συμπλήρωσε.

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Νίκος Τσίπηρας περνά στην αντεπίθεση και απαντά στη δικηγόρο και κόρη του ιδιοκτήτη: «Το εγκαταλείψατε πριν από πολλά χρόνια. Τώρα το πλοίο ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο και στη Ζάκυνθο». Ο «Παναγιώτης» όπως θυμούνται οι παλαιότεροι στο νησί ναυάγησε στη συγκεκριμένη παραλία τον Οκτώβριο του 1980. Από τότε, εξελίχθηκε σε αξιοθέατο, σμιλεμένο από το χρόνο και τις καιρικές συνθήκες που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες.

Σημειώνεται ότι η διαμάχη ξεκίνησε όταν τον περασμένο Μάιο ο Δήμος Ζακύνθου αποφάσισε να συνεργαστεί με τον ΤΕΙ Ιονίων Νήσων για την έναρξη εργασιών συντήρησης στο ναυαγισμένο κουφάρι του φορτηγού πλοίου «Παναγιώτης», με σκοπό την προστασία των τουριστών της περιοχής. Προτού όμως ξεκινήσουν οι εργασίες, οι αρμόδιοι φορείς έλαβαν το εξώδικο. Όσο για τους ισχυρισμούς από τους αρμόδιους φορείς του νησιού βάσει των οποίων το πλοίο «Παναγιώτης» είναι ένα κατασχεμένο πλοίο από το κράτος η κυρία Σουλάνη αναφέρει: «Είναι αναληθείς και δεν προκύπτουν από κανένα δημόσιο βιβλίο».

Σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται η ίδια, ο πατέρας της ασχολείτο πολλά χρόνια με τον χώρο της ναυτιλίας και κατείχε πολλές πλοιοκτησίες από το 1959, ενώ «ποτέ δεν αδράνησε για την ιδιοκτησία του» καθώς «επισκεπτόταν το πλοίο αυτός και συνεργάτες του, καθαρίζοντάς το και επιβλέποντάς το».