Στο απόγειο του Πηλίου

Στις ανατολικές παρυφές του μυθικού βουνού των Κενταύρων που βουτούν σαν δασωμένος χείμαρρος στο πέλαγος, φωλιάζουν μερικά από τα ομορφότερα ορεινά χωριά της Θεσσαλίας. Οι ευκαιρίες για περιηγήσεις ανάμεσα σε θαλασσινά και βουνίσια πεδία σε άσφαλτο αλλά και σε χώμα πραγματικά είναι απεριόριστες. Χειμώνα ή καλοκαίρι, το Πήλιο είναι πια μια σταθερή, κλασική, διαχρονική επιλογή.

Το θαλασσογέννητο δάσος που γλιστρά σαν χείμαρρος από τις πλαγιές του Πηλίου προς το πέλαγος, προσδιορίζει το μικροκλίμα της περιοχής, το ανακάτεμα και την ένταση των καιρικών φαινομένων που εδώ δεν γνωρίζουν κανόνες και φραγμούς. Πίσω από τα πυκνά φυλλώματα της οξιάς, των πλατάνων, των καταπράσινων οπωρώνων και των καστανόλογγων, κρύβονται τα διάσημα πηλιορείτικα χωριά όπως ο Αγιος Δημήτριος, το Μούρεσι, η Τσαγκαράδα, ο Κισσός, ενώ στο βάθος του ορίζοντα παιχνιδίζει ατέρμονα το γαλάζιο του Αιγαίου.

Το επαρχιακό οδικό δίκτυο, γνωστό για τις άφθονες στροφές και το στενό οδόστρωμα αποτελεί τον ομφάλιο λώρο αφού συνδέει μεταξύ τους ακόμη και τα πιο απόμερα χωριά. Φυσικά αν ο καιρός είναι βροχερός ή έχει παγετό, η προσοχή και η σύνεση στην οδήγηση επιβάλλεται, όπως και οι περιπλανήσεις στους πανέμορφους αλλά λασπωμένους δασικούς δρόμους.

Τι θα δείτε

Το χωριό Χάνια είναι κτισμένο σε ύψος 1.400 μέτρων σε σημείο κομβικό στο οποίο βρίσκονταν τα χάνια – τα πανδοχεία δηλαδή- που εξυπηρετούσαν τους ταξιδιώτες και τα καραβάνια. Σήμερα τα Χάνια προσαρμόστηκαν στις σύγχρονες απαιτήσεις, καθώς εδώ σταματούν όσοι επισκέπτονται την περιοχή, ή πρόκειται να ανέβουν στο χιονοδρομικό κέντρο.

Κατηφορίζοντας από το χωριό θα βγείτε σε χαρακτηριστική διασταύρωση, στη θέση «Καράβωμα». Το αριστερό παρακλάδι οδηγεί στη Ζαγορά, στο Χορευτό, στο Πουρί, ενώ δεξιά πρώτα θα συναντήσετε τη Μακρυρράχη κι αμέσως μετά από 10 χλμ. το Ανήλιο με τις δυο θαυμάσιες εκκλησίες της Αγ. Τριάδας και του Αγ. Αθανασίου. Λίγο ψηλότερα βρίσκεται ο Κίσσος, ένα από τα μεγαλοχώρια του Πηλίου. Σήμερα οι 500 άνθρωποι που απέμειναν εδώ ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια οπωροφόρων (μηλιές – καστανιές) και λιγότερο με τον τουρισμό. Αξίζει την προσοχή σας η μεγαλόπρεπη τρίκλιτη βασιλική της Αγ. Μαρίνας, με το σπάνιο από ξύλο φλαμουριάς τέμπλο, χρυσοδουλεμένο από τρεις γενιές Ηπειρωτών μαστόρων και τις θαυμάσιες αγιογραφίες του λαϊκού ζωγράφου Παγώνη.

Στα ανατολικά του βουνού, κρυμμένη μέσα σε δασιά φυλλώματα και έχοντας θέα στο Αιγαίο, βρίσκεται η Τσαγκαράδα με τις τέσσερεις γειτονιές της –του Αγίου Στεφάνου, της Αγίας Κυριακής, της Αγίας Παρασκευής και των Ταξιαρχών. Καθώς υπήρξε πλούσιο ορεινό κεφαλοχώρι από το 16ο αιώνα, αυτή η ακμαία γεωργική και βιοτεχνική κοινότητα είχε τα χαρακτηριστικά πολύκεντρου οικισμού με τέσσερις αυτόνομες γειτονιές, απλωμένες σε απόσταση μεταξύ τους. Στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, εκτός από τον επιβλητικό ναό του 1719, δεσπόζει ένας θεόρατος πλάτανος, ίσως το γηραιότερο δέντρο σε όλο το Πήλιο.

Σε μικρή απόσταση βρίσκονται το κτίριο της Εμπορικής και της Ναναπούλειου Σχολής που κτίστηκε από δωρεές εύπορων πηλιορειτών στα τέλη του 19ου αιώνα. Εύκολα από την Αγία Παρασκευή θα φτάσετε στη δεύτερη εξίσου όμορφη πλατεία του χωριού με την τετράκρουνη βρύση, το γιγαντόκορμο πλατάνι και την εκκλησία των Ταξιαρχών.

Κείμενα: Θοδωρής Αθανασιάδης/www.viewsofgreece.gr