Ενας παράδεισος που δεν μπορεί να περιμένει: Λίμνη Κερκίνη

Διαβάστηκε από 3472 αναγνώστες

Βαρκάδα στο βυθισμένο δάσος της λίμνης Κερκίνης. Ενα απο τα κορυφαία wildlife θεάματα στη γή. Πας και ξαναπάς και ξαναπάς...

Φτάσαμε ανυποψίαστοι στην Κερκίνη. Λίγο μετά το πρωινό, ρωτήσαμε και το Γιάννη Ρέκλο (του Οικοπεριηγητή) την γνώμη του. Από πού να ξεκινήσουμε;

Βαρκάδα, καταρχάς, ήταν η απάντηση.
Λίγο μετά στο λιμανάκι της Κερκίνης, φορτώσαμε τα φωτογραφικά στην βάρκα και ήταν 9.30 το πρωί, όταν αφήσαμε το λιμανάκι. Αριστερά μας στην όχθη, κάθε λίγα μέτρα, παρατεταγμένοι ερωδιοί.
Σταχτοτσικνιάδες, λευκοτσικνιάδες, φτάνουν σχεδόν το ένα μέτρο ύψος ο καθένας.
Καθώς ξανοιγόμαστε συναντάμε και φωτογραφίζουμε τους πρώτους κορμοράνους. Είναι οι καλύτεροι βουτηχτές και ψαράδες μαθαίνουμε. Κάθε κορμοράνος τρώει μέχρι και 3 κιλά ψάρια την ημέρα, ενώ υπολογίζεται ότι ζουν περίπου 25.000 κορμοράνοι στη λίμνη. Ένας απλός πολλαπλασιασμός μας δίνει 75 τόνους ψάρι την ημέρα, μόνο για τους κορμοράνους. Οι κορμοράνοι είναι και πολύ λαίμαργοι όμως, ψαρεύουν περισσότερα ψάρια από όσα μπορούν να καταπιούν. Έτσι συγκεντρώνονται γύρω τους και οι πιο τεμπέληδες πελεκάνοι και τρώνε ότι περισσεύει.

Το μυστικό της Κερκίνης είναι ακριβώς ότι το μικρό βάθος της λίμνης, τα πολλά παράχθια αβαθή σημεία και η συνεχής ανανέωσης της από τον Στρυμόνα, δημιουργούν τον μεγαλύτερο ψαρότοπο της Βόρειας Ελλάδας. Φανταστείτε ότι οι πελεκάνοι που ζουν και αναπαράγονται στις Πρέσπες, ταξιδεύουν 4 ώρες καθημερινά και έρχονται στην Κερκίνη για να εξασφαλίσουν εύκολα, πλούσια τροφή για τα μικρά τους. 300 είδη πουλιών ζουν στην Κερκίνη. Ανάμεσα τους μερικά από τα ωραιότερα και πιο σπάνια είδη, που δεν βρίσκονται σε άλλο μέρος του πλανήτη.

Πρόσφατα ένα φίλος μου βρέθηκε στο μεγαλύτερο ζωολογικό κήπο του κόσμου στο Βερολίνο και μου έστειλε ένα cd με φωτογραφίες από εκεί. Ανάμεσα τους τα εντυπωσιακότερα πουλιά από όλο τον κόσμο. Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη όταν ανακάλυψα ότι μεγάλο μέρος των πουλιών του κήπου του Βερολίνου, ήταν τα πουλιά της Κερκίνης!

Ύστερα πήραμε την βάρκα και αρχίσαμε να γυροφέρνουμε το παρυδάτιο δάσος. Και ήταν καταπληκτικό. Τα πουλιά ήταν δίπλα μας! Μάζευαν κλαράκια και χτίζανε φωλιές, ψάρευαν και τάιζαν τα μικρά τους.

Βιαστείτε όμως, το παρύδατο δάσος κάθε χρόνο μικραίνει.

Αυτός ο παράδεισος δεν μπορεί να περιμένει!