Ανάφη: Ησυχαστήριο στο Αιγαίο

Μια από τις πιο ιδιόμορφες γωνιές του Αιγαίου, η Ανάφη εξακολουθεί να προσφέρει σήμερα χωρίς φειδώ, κόντρα στα σημεία των καιρών, εικόνες αυθεντικές, χρώματα γνήσια κι αρώματα μεστά, παλιοκαιρίτικα.

Tweet

Δεν κατέχει καμιά αξιόλογη θέση στο πάνθεο των καλοκαιρινών θερέτρων και πολύ σπάνια η δημοσιότητα φωτίζει την απλή ζωή των νησιωτών. Σίγουρα δεν φημίζεται για τη νυχτερινή της διασκέδαση, ούτε είναι γνωστή για τα πολυτελή της καταλύματα. Κι όμως, η Ανάφη είναι μια ιδιαίτερη θαλασσινή γωνιά που εξακολουθεί να εκπέμπει μια ξεχωριστή γοητεία στην οποία δύσκολα μπορείς να αντισταθείς. Εδώ το νόημα των διακοπών βρίσκεται στις μικρές αποστάσεις, στην ησυχία, στις καθαρές παραλίες! Βέβαια μην περιμένετε ότι τον Αύγουστο το νησί δεν κατακλύζεται από κόσμο. Ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος θεωρούνται θαυμάσιες εποχές για το νησί, χωρίς μελτέμια, με λίγους αλλά εκλεκτούς να χαίρονται τις απάτητες παραλίες.

Σύμφωνα με το μύθο, η Ανάφη αναδύθηκε από τα βάθη της θάλασσας για να σώσει τους Αργοναύτες μετά από προσταγή του θεού Απόλλωνα! Τούτος ο γοητευτικός μύθος ίσως κρύβει ακόμη και σήμερα κάποια αλήθεια. Όταν το Αιγαίο θυμώνει και τα μανιασμένα κύματα χτυπούνε με ορμή τα βράχια, η Ανάφη μοιάζει να ξεπετάγεται με δύναμη μέσα από την αφρισμένη θάλασσα.

Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, το πλοίο πάσχιζε να πιάσει το ανοικτό λιμάνι του Αγ. Νικολάου και η επιβίβαση των επιβατών γινόταν με βάρκες. Σήμερα «δένει» κανονικά και κάθε λογής οχήματα «ξεβράζονται» στην προβλήτα. Ωστόσο ο ιδανικός τρόπος για να ανακαλύψεις το νησί είναι αναμφίβολα με μοτοσικλέτα και φυσικά με τα πόδια, για όσους αντέχουν τις πολύωρες πεζοπορίες στο ηλιοκαμένο κυκλαδίτικο τοπίο.

Οι πρώτες εντυπώσεις

Το λιμάνι του Αγ. Νικολάου είναι το πέρασμα. Ψηλά πάνω στο λόφο διαγράφεται σαν λευκή πινελιά στο γκρίζο του βράχου η πολιτεία της Χώρας, τα απομεινάρια του μεσαιωνικού κάστρου και οι ανεμόμυλοι. Όλοι κι όλοι περίπου 300 άνθρωποι μένουν μόνιμα σε αυτό το θαλασσόβραχο. Φυσικά, το καλοκαίρι οι αριθμοί πολλαπλασιάζονται, πρέπει όμως να έρθει ο Δεκαπενταύγουστος για να νοιώσεις την πολυκοσμία.

Το παλιό λιθόστρωτο καλντερίμι που παλιότερα αποτελούσε τη μόνη δίοδο επικοινωνίας ανάμεσα στο λιμάνι και στη Χώρα περπατιέται ακόμη, κυρίως από τουρίστες, ενώ για τους πιο βιαστικούς υπάρχει ένα κοινοτικό λεωφορείο που εκτελεί καθημερινά δρομολόγια.

Οι παραλίες

Η παραλία Κλεισίδι είναι η πρώτη καλή αμμουδιά που συναντά κανείς ανατολικά του λιμανιού του Αγίου Νικολάου. Είναι στρωμένη με ξανθή άμμο, έχει ρηχά νερά και το άκρο της στολίζεται από μερικά μεγάλα φοινικόδεντρα και αθανάτους. Το λεωφορείο που ξεκινά από τη Χώρα μπορεί να σας φέρει ως εδώ. Σε μικρή απόσταση υπάρχουν ταβέρνες. Στην πορεία σας ανατολικά ακολουθούν οι αμμουδιές Κατσούνι (προσβάσιμη με μονοπάτι), Έξω, Μικρός και Μεγάλος Ρούκουνας. Μονοπάτι από εδώ θα σας φέρει στην παραλία Καταλιμάτσα, όπου βρισκόταν το αρχαίο λιμάνι του νησιού.

Η όμορφη ακτογραμμή συνεχίζεται στην αμμουδιά των Αγίων Αναργύρων με το λευκό ξωκλήσι να δεσπόζει πάνω στο βράχο και ολοκληρώνεται στην παραλία Πρασιές ή Μοναστήρι με τα άφθονα αρμυρίκια. Οπωσδήποτε, η πιο εύκολη προσέγγιση σε όλες τις παραλίες γίνεται με τα εκδρομικά πλοιάρια που αναχωρούν καθημερινά από τον Αγ. Νικόλαο προς όλες τις κατευθύνσεις.  Πάντως το κυριότερα προτέρημα αυτών των ακτών, εκτός φυσικά από την καθαρή θάλασσα και την ησυχία, είναι ότι είναι προστατευμένες από το μελτέμι. Μια καλή ακρογιαλιά είναι η Πρασσά στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού που προσεγγίζεται με σχετικά βατό χωματόδρομο (6 χλμ.).

Η Χώρα

Η Χώρα είναι ένα πραγματικό χάρμα οφθαλμών με τα ολόλευκα ανεπιτήδευτα σπιτάκια της, τα ασβεστωμένα σοκάκια, τα πανέμορφα ξωκλήσια και τους ανεμόμυλους. Τα τελευταία χρόνια έχουν κτιστεί μικρά συγκροτήματα ενοικιαζόμενων δωματίων που εξυπηρετούν τους όλο και αυξανόμενους επισκέπτες, ενώ υπάρχουν συμπαθητικά ταβερνάκια που κάποια από αυτά –εκτός των άλλων- προσφέρουν και ζωντανή μουσική. Στην κορφή του λόφου Καστέλι έχουν ανιχνευθεί υπολείμματα αρχαίας ακρόπολης.

Αν έχετε όρεξη για περπάτημα (1 ώρα περίπου), πάρτε το μονοπάτι για την Παναγιά τη Δόκαρη (πάει και χωματόδρομος 5 χλμ.). Το ξωκλήσι είναι κτισμένο σε ερείπια ρωμαϊκών χρόνων και στην είσοδό του διακρίνεται μαρμάρινη ρωμαϊκή σαρκοφάγος με ανάγλυφες παραστάσεις, καθώς και υπολείμματα ρωμαϊκού αγάλματος. Πασίγνωστο είναι το μοναστήρι της Παναγιάς Καλαμιώτισσας που βρίσκεται στα ανατολικά, κρεμασμένο σε ένα βράχο, σε ύψος 460 μέτρων ψηλά από τη θάλασσα. Για να φτάσεις σε τούτη την ανεμοδαρμένη ακρώρεια του νησιού θα χρειαστεί να περπατήσεις τουλάχιστον μια ώρα σε εμφανές ανηφορικό μονοπάτι. Πάντως αξίζει τον κόπο, αφού η θέα από αυτό το σημείο είναι ανεπανάληπτη. Το μοναστήρι είναι του 17ου αιώνα, όμως εγκαταλείφθηκε στα τέλη του 19ου. Εκτός από το καθολικό του, λίγα πράγματα σώζονται από το παλιό κτίσμα. Στις 8 Σεπτεμβρίου μαζεύονται προσκυνητές από όλο το νησί, αλλά και από τις άλλες κοντινές Κυκλάδες και συμμετέχουν στο μεγάλο πανηγύρι.

Περπατώντας στις εξοχές της Ανάφης θα διακρίνετε διάσπαρτες δίπλα στις ξερολιθιές τις αναφιώτικες αγροικίες. Χαρακτηριστικό τους οι μεγάλοι ξυλόφουρνοι όπου οι αγρότες έψηναν τις κριθίνες κουλούρες και με αυτές περνούσαν τους δύσκολους χειμωνιάτικους μήνες. Ξένοι και Έλληνες γνωρίζουν καλά ότι στην Ανάφη δεν έρχεσαι μόνο για να την αράξεις στο ακροθαλάσσι, αλλά και για να περπατήσεις στα αμέτρητα μονοπάτια που καλύπτουν σαν δίχτυ τούτο τον άγονο βράχο.

Κείμενο: Θοδωρής Αθανασιάδης/www.viewsofgreece.gr