Ημέρα τρίτη: Γιάννενα – Κόνιτσα – Μαστοροχώρια

Ξεκινάμε πρωί-πρωί με κατεύθυνση την Κόνιτσα και από εκεί, μέσω των στενών του Σαραντάπορου, κατευθυνόμαστε προς τα Μαστοροχώρια. Φτάνουμε στη διασταύρωση προς Πυρσόγιαννη και στρίβουμε φτάνοντας σύντομα στην πρωτεύουσα των Μαστοροχωρίων. Η Πυρσόγιαννη ήταν το κέντρο για όλα τα Μαστοροχώρια.

Η Πυρσόγιαννη ήταν το κέντρο για όλα τα Μαστοροχώρια. Από το 16ο αιώνα το άγονο της γης και οι συνεχείς μετακινήσεις πληθυσμού ώθησαν τους κατοίκους της περιοχής (δεξιά και αριστερά του Σαραντάπορου και έως του βουνό Γράμμος) να ασχοληθούν με το πελέκημα της πέτρας, του ξύλου, αλλά και το χτίσιμο. Για πάνω από τέσσερις αιώνες οι μάστορες από την Πυρσόγιαννη και τα γύρω χωριά ταξίδευαν σε μπουλούκια, χτίζοντας γεφύρια, εκκλησιές, καμπαναριά, μύλους, λιοτρίβια και φυσικά υπέροχα αρχοντικά. Καλλιτέχνες μοναδικοί, με σπάνιες αρχιτεκτονικές αρετές, στόλισαν την Ελλάδα ολόκληρη, αλλά και την ιδιαίτερη πατρίδα του. Αν και σήμερα η Πυρσόγιαννη προσπαθεί να αναβιώσει με κάθε δυνατό τρόπο την κληρονομιά της, είναι γεγονός ότι οι μάστοροι που μιλούσαν τα «κουραδίτικα» για να μην τους καταλαβαίνουν τα αφεντικά, έχουν πια χαθεί. Συνεχίζουμε το δρόμο και αφού περάσουμε τη Βούρμπιανη και το Ασημοχώρι, καταλήγουμε στους Χιονάδες, το τελευταίο σύνορο πριν την Αλβανία. Παραδοσιακός οικισμός με φημισμένους αγιογράφους, που από το 18ο έως τα μέσα του 20ου αιώνα εργάζονταν σε μπουλούκια, που άφηναν τον τόπο του την άνοιξη και επέστρεφαν για να ξεχειμωνιάσουν στα μέρη τους.

Ο δρόμος που διασχίσαμε ως εδώ ξεδιπλώνεται μέσα σε απίστευτης ομορφιάς καταπράινα τοπία, έχοντας δίπλα μας τις κορφές του Γράμμου. Ολοκληρώνουμε τη διαδρομή μας στα Μαστοροχώρια και επιστρέφουμε πίσω στην Κόνιτσα για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μας, ακολουθώντας την κοίτη του Βοϊδομάτη προς το Μολυβδοσκέπαστο και τη φημισμένη μονή, που μετράει 1.300 χρόνια ιστορίας. Η μονή χτίστηκε από το Βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Πωγωνάτο γύρω στο 670, επιστρέφοντας από την εκστρατεία στη Σικελία, και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Συνεχίζοντας μετά τη μονή, φτάνουμε στο μικρό ασκιτικό χωριό του Μολυβδοσκέπαστου, όπου βρίσκεται και το ελληνικό μεθοριακό φυλάκιο, που μας προσφέρει ατέλειωτη θέα προς την Αλβανία.

Επίλογος

Αυτό που μας μένει σε κάθε ταξίδι που κάνουμε στην ελληνική επαρχία, είναι οι άνθρωποι που σημαδεύουν με την παρουσία τους τον τόπο που μένουν: οι τσοπαναραίοι στα μετσοβίτικα ρουμάνια, οι παππούδες στο καφενείο στην Πυρσόγιαννη με τα τσίπουρα και τις ιστορίες τους, οι Αλβανοί μάστορες της πέτρας που συντηρούν την αρχιτεκτονική παράδοση στα Ζαγόρια, τα νέα ζευγάρια που διατηρούν τους καταπληκτικούς ξενώνες της περιοχής… Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, η… Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!