Σμόλικας για αδρεναλίνη

Ο Σμόλικας. "Ο μεγαλοπρεπής όγκος υψώνει ανάστημα απέναντι στην Τύμφη, αμφισβητώντας τα πρωτεία της. Ένα από τα πλέον ιδιόμορφα βουνά της Ελλάδας, απομονωμένος γίγαντας πάνω από τη ροή του Αώου ως τα 2631 μέτρα", είναι πιο κοντά στα σύννεφα από ότι οι αναβάτες, όσοι θαυμάζουν και μοιράζονται τις εμπειρίες τους ενθουσιασμένοι που το έζησαν από κοντά. "Χιονοσκεπής και παγωμένος το μεγαλύτερο μέρος του έτους, στα χρώματα της ώχρας για το υπόλοιπο".

Από τη Σαμαρίνα με κατεύθυνση την Αγία Παρασκευή (Κεράσοβο) μία ανάβαση στο Σμόλικα έδωσε ενέργεια και αδρεναλίνη σε αυτούς που το τόλμησαν. Στο ψηλότερο σημείο του δρόμου (αυχένας Ρωμιός)  τα οχήματα πάνε στην άκρη και η πορεία στο δάσος της οξιάς, χωρίς σήμανση ξεκινά. Έντονα ανηφορική, κόντρα στον παγωμένο βοριά που σαρώνει τις πλαγιές, όπως λένε οι μάρτυρες.

"Εκεί που το δάσος τελειώνει, οι μοναχικές παρουσίες των ρόμπολων κάνουν την εμφάνισή τους. Αλλα υγιή με γιγάντιους φολιδωτούς κορμούς και άλλα νεκρά, πεσμένα καταγής ή ακόμα όρθια, με ξασπρισμένους συστρεφόμενους κορμούς, ορίζουν το τοπίο" .

Μακρινές λευκές παρουσίες ο Γράμμος και η Νεμέρτσικα.
Ο Βασίλης Αλεξίου συνεχίζει την αφήγησή του:
"Συνεχίζουμε στο χιόνι. Παγωμένο σε πολλά σημεία, απαιτεί την προσοχή μας. Όχι τόσο για να χρησιμοποιήσουμε κραμπόν, αφού οι κλίσεις δεν είναι μεγάλες. Περνάμε από την πρώτη ανώνυμη κορυφή (υψ. 2054 μ.)  και στη συνέχεια τραβερσάρουμε έχοντας αριστερά μας την κορυφή Μπογδάνι (υψ. 2236 μ.) την οποία αποφεύγουμε, οδηγούμενοι στο πλάτωμα ανάμεσα σε αυτήν και τη Μόσια. Τον στόχο μας που προβάλλει πανύψηλος στα 2545 μέτρα, αστράφτοντας στον ήλιο. Μιλάμε για την χαμηλότερη από τις δυο ομώνυμες κορυφές, αφού η δεύτερη με υψόμετρο 2600 μέτρα δεν προσεγγίζεται αυτή την εποχή αφού το πέρασμα της «Σκάλας» είναι θαμμένο κάτω από τα χιόνια και τις κορνίζες που κρέμονται.
Κάτι περισσότερο από τρεις ώρες συνολικής πορείας χρειαστήκαμε για να φτάσουμε μέχρι τον στόχο μας. Αντίκρυ στην ψηλότερη ομώνυμη κορυφή του Σμόλικα. Από την άλλη μεριά του φαραγγιού, η ανατολική πλευρά της Τύμφης. Το συναρπαστικότερο ορειβατικό θέαμα που προσφέρει ο τόπος μας. Η διάφανη μέρα μηδενίζει την απόσταση, φέροντας τα δυο βουνά τόσο κοντά, ώστε ο θρύλος του ντόπιου γίγαντα που πετροβολούσε την Γκαμήλα δικαιολογείται.
Είμαστε στο τέλος της διαδρομής. Από εδώ και πέρα κάθε κίνηση είναι απαγορευμένη όσο και αν οι σειρήνες του βουνού ηχούν μαγευτικά στα αφτιά μας. Δεν μένει παρά να επιστρέψουμε στη Σαμαρίνα, για έναν καφέ, μια σύντομη ξεκούραση, έναν μικρό απολογισμό μιας αλησμόνητης πορείας".
 
 Αλήθεια, δεν θέλεις και εσύ να δεις από κοντά τις κορυφές των βουνών και να απολαύσεις την εμπειρία;