Η μετατροπή ενός πετρελαιοκίνητου οχήματος, σε όχημα μεικτού καυσίμου, πετρελαίου και φυσικού αερίου, δεν διαφέρει και πολύ από την τυπική εγκατάσταση ενός συστήματος υγραερίου ή φυσικού αερίου σε ένα βενζινοκίνητο όχημα.
Όμως αν και θεωρητικά φαίνεται απλή στην πραγματικότητα υπάρχουν ιδιαιτερότητες και διαφορές που απαιτούν τεχνικές γνώσεις και ιδιαίτερη προσοχή. Οποιοδήποτε σφάλμα εγκατάστασης ή κακής ρύθμισης μπορεί να δημιουργήσει σημαντικά προβλήματα δυσλειτουργίας ή ακόμη και καταστροφής του πετρελαιοκινητήρα με ότι αυτό συνεπάγεται. Η ανάμειξη φυσικού αερίου- πετρελαίου, διαφοροποιείται από τις καταστάσεις λειτουργίας του κινητήρα ενώ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον αριθμό στροφών και το φορτίο του κινητήρα. Επίσης η κατηγορία καυσαερίων του οχήματος διαφοροποιεί και τις τεχνολογίες εγκατάστασης. Θεωρητικά ο αριθμός οκτανίων του φυσικού αερίου φτάνει τα 130 οκτάνια, γεγονός που του επιτρέπει να χρησιμοποιείται σαν καύσιμο σε βενζινοκινητήρες με υψηλή σχέση συμπίεσης που φτάνει χωρίς προβλήματα το 13:1. Οι πετρελαιοκινητήρες αντίθετα λειτουργούν με μία σχέση συμπίεσης που κυμαίνεται στο 18: 1 ή και περισσότερο. Αυτό θεωρητικά και πρακτικά σημαίνει ότι η όποια λανθασμένη έγχυση φυσικού αερίου, χρονικά και ποσοτικά θα μπορούσε να δημιουργήσει αυταναφλέξεις καυσίμου στον πετρελαιοκινητήρα (πειράκια) που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμη και στην καταστροφή του κινητήρα.
Η εγκατάσταση του συστήματος ξεκίνησε με τον βασικό έλεγχο καλής κατάστασης του οχήματος και συνεχίσθηκε με τα υπόλοιπα σταδία όπως αυτά περιγράφονται και απεικονίζονται στις εικόνες.