Alfa Romeo Alfasud TI
- Ήταν η πρώτη προσθιοκίνητη Alfa Romeo
- Η πρώτη με boxer κινητήρες και η μικρότερη Alfa έως τότε
- Ήταν φθηνή & έστριβε... με πολλά
-Όμως, άρχιζε να σκουριάζει πριν αλλάξει τα πρώτα της λάστιχα
Η Alfa που τα έκανε όλα ανάποδα
Τη δεκαετία του `60 η Alfa Romeo κυριαρχούσε με τις Giulia και Giulietta. Ωστόσο, στις μικρότερες κατηγορίες δεν είχε εκπρόσωπο. Ένας από τους λόγους ήταν και η συμφωνία που είχε γίνει μεταξύ Alfa & Fiat, για μη ενασχόληση της πρώτης με μικρότερα αυτοκίνητα, ενώ από την πλευρά τους οι Τορινέζοι, δεν θα ασχολούνταν με σπορ ή μεγαλύτερα μοντέλα.
Ωστόσο, οι πιέσεις των ανθρώπων της Alfa Romeo προς την ιταλική κυβέρνηση, τους εξασφάλισαν το πράσινο φως για την κατασκευή μιας μικρής Alfa. Ο μοναδικός όρος ήταν η κατασκευή της να μην γίνεται στον πλούσιο, βιομηχανικό βορρά, αλλά στον φτωχό ιταλικό νότο, με στόχο να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας εκεί και να σταματήσει η συνεχής εσωτερική μετανάστευση νέων που έψαχναν δουλειά.
Ο ιταλικός νότος και η γέννηση της Alfa του Νότου
Το νέο εργοστάσιο θα κατασκευαζόταν λίγο έξω από την πόλη της Νάπολης, στη θέση ενός παλιού αεροδρομίου, που ανήκε στην Alfa Romeo. H κωμόπολη Pomigliano d'Arco, βόρεια του Βεζούβιου βρισκόταν μόλις 18 χιλιόμετρα από το λιμάνι της Νάπολης, κάτι που βόλευε πολύ στις μεταφορές πρώτων υλών.
Στην μονάδα αυτή θα κατασκευαζόταν η «Alfa του Νότου», ή αλλιώς Alfasud (sud=νότος). Πρόκειται για την μικρότερη και φθηνότερη Alfa της εποχής, με τελείως νέα φιλοσοφία σε σχεδίαση, κινητήρες και μετάδοση της κίνησης.
Διαβάστε εδώ για τον διάδοχο της Alfasud, την Alfa Romeo 33
Το μοντέλο έκανε το ντεμπούτο του το 1971, με την παραγωγή της να ξεκινά το 1972 και να ολοκληρώνεται το 1983.Η κουπέ-σπορ παραλλαγή της, Alfasud Sprint συνέχισε την παραγωγή της από το 1976 έως το 1989. «Πατέρας» της Alfasud θεωρείται ο Αυστριακός Rudolf Hruschka, ενώ της σχεδίασης επιμελήθηκε ο κορυφαίος Giorgetto Giugiaro.
Η πρώτη μπροστοκίνητη Alfa που ήταν μπροστά από την εποχή της
Η αεροδυναμική σχεδίαση και το χαμηλό βάρος απαιτούνταν για τη μείωση της κατανάλωσης καυσίμου. Για να επιτευχθεί αυτό, έμειναν στην άκρη οι κινητήρες σε σειρά της φίρμας και επιλέχθηκαν νέοι, 4κύλινδροι boxer, γνωστοί μεταξύ άλλων και για το μικρό τους ύψος (και άρα το καπό καθόταν πολύ χαμηλότερα βοηθώντας την αεροδυναμική).
Η μετάδοση της κίνησης για πρώτη φορά θα γινόταν στον εμπρός άξονα, ενώ για καλύτερη εκμετάλλευση των χώρων της καμπίνας, το ντεπόζιτο βρέθηκε κάτω από το πίσω κάθισμα και όχι κάτω από το χώρο αποσκευών. Όπως δηλαδή γίνεται στα περισσότερα αυτοκίνητα σήμερα.
Η Alfasud παρότι βασιζόταν στην απλότητα, έφερε δισκόφρενα και στους δύο άξονες. Οι εμπρός δίσκοι μάλιστα ήταν προσαρμοσμένοι εσωτερικά πάνω στα ημιαξόνια, δίπλα στο διαφορικό, ώστε να μειωθεί η μη αναρτώμενη μάζα για καλύτερη λειτουργία της ανάρτησης, που μπροστά αποτελούταν από γόνατα McPherson και αντιστρεπτική. Στον πίσω άξονα υπήρχε άκαμπτος άξονας με υστερούντες βραχίονες και ράβδο Πανάρ.
Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το περιορισμένο βάρος (κάτι παραπάνω από 820 κιλά) και τους σπιρτόζικους boxer, έκαναν την Alfasud ιδιαίτερα ευχάριστη στο δρόμο, καθιστώντας την ένα από τα πιο fun to drive μοντέλα της φίρμας και γεννώντας πολλές νέες γενιές Alfisti παγκοσμίως.
| Σελίδα 2 | Από το 4θυρο σεντάν μέχρι station wagon |
| Σελίδα 3 | Τα ιταλικά συνδικάτα & τα προβλήματα σκουριάς |
