Πώς την πάτησαν πολλοί και ξαφνικά θέλουν το αυτοκίνητο που αγοράζουν να είναι πολυτελές; Κάτι που ανεβάζει το κόστος, χωρίς απαραίτητα να προσφέρει ουσία, τη στιγμή που σε καμία άλλη αγορά δεν αναζητούν την πολυτέλεια, αλλά να πληρώνουν λιγότερα. Τι έγινε;
Γιατί να πληρώνεις για λούσα που δεν χρειάζεσαι ή δεν αντέχει η τσέπη σου;
Πότε έκλεισες ξενοδοχείο για διακοπές και αυτό που διάλεξες το προτίμησες για τα πιο απαλά σεντόνια του, τις πιο όμορφες κουρτίνες, και την πιο παχιά μοκέτα; Ή μήπως είσαι από αυτούς που ταξιδεύουν πρώτη θέση στο αεροπλάνο για να έχεις φαρδύτερο κάθισμα και μεγαλύτερη άνεση; Επειδή το πιθανότερο είναι να ανήκεις, όπως οι περισσότεροι, σε εκείνους που αποφεύγουν τα λούσα για να κόψουν από την τιμή και αυτό που πληρώνουν να είναι η ουσία και όχι η πολυτέλεια, γιατί όταν έρχεται η ώρα στην αγορά αυτοκινήτου, ξαφνικά το πράγμα αλλάζει;
Υπάρχει αυτή η ιδέα πως αν το αυτοκίνητο δεν είναι έστω και λίγο πολυτελές, είναι «σπαρτιάτικο» ή φτηνιάρικο. Όμως και αυτό, όπως τόσα άλλα, είναι δημιούργημα του μάρκετινγκ. Το αντίθετο του πολυτελούς δεν είναι το φτηνό, είναι το «κανονικό». Αυτό που προτιμάς σε όλες τις άλλες εκφάνσεις της ζωής σου.
Όμως αρκετοί έμαθαν να ζητάνε πάντα τη «βαριά πόρτα», το «μαλακό ταμπλό», τα «καθίσματα με μνήμες», το «ηλεκτρικό πορτ-μπαγκάζ». Εντάξει, ας είναι οι βίδες κρυμμένες, αυτό δεν είναι πολυτέλεια αλλά αισθητική, αλλά πόσο θες να έχεις δερμάτινο τιμόνι και λεβιέ ταχυτήτων. Η αλήθεια είναι πως πλέον οτιδήποτε απλό (π.χ. σκληρά πλαστικά ή περισσότερες χειροκίνητες λειτουργίες αντί αυτόματες με κουμπάκι) κάνει το αυτοκίνητο να μοιάζει κάπως πιο παλιακό και αυτό δεν το γουστάρουν όλοι. Αλλοι πάλι είναι υπέρμαχοι αυτής της «σχολής», καθώς τα χειροκίνητα δεν είναι εξίσου ευπαθή, λόγω μικροτσίπ, ούτε και το ίδιο ακριβά στην επισκευή αν χαλάσουν.
Προφανώς και η πολυτέλεια είναι ωραία. Όμως αν δεν την πληρώνεις πουθενά αλλού, γιατί ντε και καλά να την πληρώσεις στο αυτοκίνητο; Το θέμα είναι πως οι (περισσότεροι) κατασκευαστές έχουν καταλάβει το «ψώνιο» μας, και έτσι ακόμη και στις βασικές εκδόσεις η πολυτέλεια είναι παρούσα, και η τιμή αγοράς ανάλογα υψηλή. Για να μην αναφερθούμε στο ότι λίγο πολύ όλες οι μάρκες θέλουν να μπουν σε premium χωράφια, ακόμα και εκείνες που μέχρι πριν μερικά χρόνια υπερηφανευόντουσαν πως έχουν αυτοκίνητα για όλο τον κόσμο. Τώρα το... γύρισαν στο premium.
Το πιο συμφέρον (για τους κατασκευαστές, όχι εμάς) είναι πως η πολυτέλεια αυτή δεν τους κοστίζει όσο τη χρεώνουν. Έχεις ακούσει τον όρο «απτή ποιότητα», δηλαδή αυτή που αισθάνεσαι να υπάρχει γύρω σου, χωρίς όμως υποχρεωτικά να έχει «βάθος». Με λίγα λόγια, ένα φινίρισμα που δείχνει ακριβό, χωρίς να είναι. Πρέπει να το πληρώνουμε «χρυσό»;
Υπάρχουν όμως ακόμη μάρκες που αφήνουν την πολυτέλεια στην άκρη και πουλάνε ουσία. «Βασιλιάς» φυσικά η Dacia, που δε μασάει τα λόγια της και χύμα λέει πως οι δικοί μου αγοραστές δεν θέλουν να πληρώνουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες και ας έχει αυτό αντίκτυπο τόσο στην εντύπωση που κάνουν τα μοντέλα της στους ειδικούς, όσο και στις μετρήσεις του EuroNCAP, επειδή «κόβει» ηλεκτρονικά που δεν χρειάζονται. Ξέρεις όμως ότι στα λεφτά που θα δώσεις, θα πάρεις αυτό που χρειάζεσαι. Αυτό που έχει καθιερωθεί ως value for money.
Ποια άλλη μάρκα βλέπεις εσύ να είναι στην ίδια περίπου λογική; Και τελικά τι αγοράζεις όταν θες ουσία και όχι λούσα; Μήπως είναι ώρα να φιλτράρεις τις απαιτήσεις σου στο αυτοκίνητο για να μην σου φτάνει ο κούκος αηδόνι;
