Μείωσε η χρηστικότητα το πάθος για οδήγηση; Ή μήπως σήμερα συνδυάζονται καλύτερα από ποτέ;

Όποιος έχει οδηγήσει ένα Toyota Aygo ή ένα Fiat Panda θα έχει διαπιστώσει ότι παρά το γεγονός ότι τα αυτοκίνητα αυτά έχουν σχεδιαστεί για χρήση στην πόλη, με προτεραιότητα το εύκολο παρκάρισμα και το μικρό κόστος χρήσης, η οδήγησή τους είναι ιδιαίτερα ευχάριστη. Όχι μόνο για την ευκολία στη χρήση, αλλά και για τον τρόπο που αυτά τα αυτοκίνητα βάζουν το χαμόγελο στον οδηγό. 

Και το πράγμα δεν ήταν πάντα έτσι. Ένα μεσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο της περασμένης δεκαετίας ή και παλιότερα, άφηνε πολλά από τα χρηστικά του χαρακτηριστικά να επισκιάσουν κάθε πιθανότητα ευχαρίστησης για τον οδηγό. Η εξαίρεση στον κανόνα ήταν ένα τέτοιο αυτοκίνητο να έχει ενδιαφέρουσα και όχι απλά ασφαλή οδική συμπεριφορά, ενώ για στοιχεία που κάνουν την οδήγηση ιδιαίτερα ευχάριστη, γινόταν ακόμη πιο σπάνια λόγος.

Όμως όλα τα αυτοκίνητα πέρασαν μία αναγέννηση τα τελευταία χρόνια. Από τη μία οι νέοι κινητήρες που πλέον προσφέρουν επιδόσεις χωρίς το τεράστιο άγχος της κατανάλωσης μερικών χρόνων πριν, από την άλλη η μείωση του βάρους που έγινε ανάγκη για όλους τους κατασκευαστές και η μεταμόρφωση είναι εμφανής. 

Σήμερα ένα SUV ή MPV μπορούν αν προσφέρουν χαρά στον οδηγό τους περισσότερη από ότι ένα μικρομεσαίο ή μεσαίο μερικών χρόνων πριν. Ειδικά στα ημίαιμα εκτός δρόμου η μεταμόρφωση ήταν τεράστια, με χαμηλά κέντρα βάρους, μικρές τριβές στη μετάδοση, επιτέλους ικανοποιητικές επιδόσεις και ένα στήσιμο που παραπέμπει περισσότερο σε αυτοκίνητο για χρήση στην άσφαλτο. Ειδικότερα τα μίνι τα μικρά και τα μικρομεσαία, ακόμη και στις πιο μικρές από πλευρά κινητήρα εκδόσεις είναι πλέον ικανά να καλύψουν το πάθος για οδήγηση του οδηγού με ελάχιστους συμβιβασμούς. 

Μήπως όμως μαζί με την πρόοδο των αυτοκινήτων αυξάνονται και οι απαιτήσεις; Εσείς πιστεύετε πως μπορεί να «παντρευτεί» η χρηστικότητα με το πάθος για οδήγηση; Μπορούν τα «κοινά» μοντέλα με τη φορτωμένη λίστα αναγκών που πρέπει να καλύψουν, να γίνουν και αυτοκίνητα για τον οδηγό; Τι λέτε;