Χαράτσι στο diesel; Δεν θα γινόταν κάποτε;

Είναι σίγουρο ότι ποτέ κανείς πωλητής αυτοκινήτων δεν είπε σε κανέναν υποψήφιο αγοραστή ντίζελ, πως το πετρέλαιο κίνησης παραείναι φθηνό στην Ελλάδα, και κάποτε δεν θα τη γλιτώσει, θα τσιμπήσει. Μήπως όμως θα έπρεπε να το περιμένουμε;

Φυσικά το φθηνό ντίζελ, σε συνδυασμό με τη χαμηλή κατανάλωση των πετρελαιοκινητήρων έκανε την αγορά από το 2011 που επιτράπηκε η πετρελαιοκίνηση στις μεγάλες πόλεις, να εκτοξευθεί. Τα πετρελαιοκίνητα έφτασαν και έμειναν για πολύ καιρό στο 60% της αγοράς καινούργιων στην Ελλάδα. Χώρια όλα τα μεταχειρισμένα εισαγωγής που (δυστυχώς) ήρθαν με μοτέρ ντίζελ να κλείσουν την τρύπα των «φθηνών» ντίζελ που είχε αφήσει η απουσία τους πριν το 2011.

Το κίνητρο απλό: Αν θες φθηνό και λίγο καύσιμο, όλα τα άλλα περισσεύουν. Ειδικά σε μια Ελλάδα μέσα στην κρίση που το εικοσάρικο στο βενζινάδικο ήταν πολυτέλεια. Όμως, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα το σκέφτηκες πως δεν μπορεί να μείνει για πάντα έτσι. Δεν μπορεί το ντίζελ να μείνει για πάντα φθηνό.

Και αν το δέλεαρ για τις κυβερνήσεις μέχρι τώρα ήταν μεγάλο, να τσιμπήσουν την τιμή λίγο και να εισπράξουν τον φόρο, δεν το έκαναν γιατί κάνει «μπαμ» ότι είναι φοροεισπρακτικό μέτρο. Όταν όμως μπροστά σε μία αύξηση μπαίνει «το μέλλον της αυτοκίνησης» και οι υποδομές και τα κίνητρα για τα ηλεκτρικά, τότε το πράγμα ακούγεται ως «όραμα».

Αλήθεια είναι πως όταν άλλες χώρες έχουν ήδη δηλώσει πλήρη απαγόρευση μη-ηλεκτρικών μοντέλων τόσο νωρίς όσο το 2030 (σε εννιά χρόνια), το να μην κάνεις τίποτε για να αλλάξεις λίγο την ισορροπία προς τα ηλεκτρικά θα ήταν τελείως λάθος. Και να ανακόψεις κι άλλο τα ντίζελ είναι επίσης «εντάξει» ως ιδέα. Το να βάλεις όμως τους ήδη ιδιοκτήτες να πληρώσουν το «καπέλο» είναι μάλλον άκομψο.