Έχετε αναρωτηθεί γιατί η βενζίνη έγινε το δημοφιλέστερο καύσιμο αυτοκινήτου; Πότε ανακαλύφθηκε και πως έγινε από απλό παραπροϊόν πρωταγωνιστής της αυτοκίνησης;
Η βενζίνη ξεκίνησε ως παράπλευρο όφελος
Η βενζίνη είναι αναμφίβολα ένα από τα προϊόντα με τη μεγαλύτερη ζήτηση καθώς σχεδόν, όλοι μας, κάθε μέρα θα καταναλώσουμε κάποια ποσότητα. Αρκετοί θα γνωρίζετε πως η βενζίνη δεν υπάρχει στη φύση, αλλά παράγεται από το αργό πετρέλαιο. Για την ακρίβεια, είναι ένα φυσικό παραπροϊόν της βιομηχανίας πετρελαίου, καθώς το κύριο προϊόν είναι η κηροζίνη.
Στα μέσα του 19ο αιώνα, ως καύσιμη ύλη χρησιμοποιούνταν ο άνθρακας, το αέριο και η κηροζίνη, η οποία και χρησιμοποιούνταν ευρέως στις λάμπες. Η παραγωγή της κηροζίνης γινόταν με πρώτη ύλη το μαζούτ και είχε ως «υπόλοιπο» την βενζίνη, την οποία μάλιστα και αρκετές φορές της πετούσαν.
Όταν άρχισε η παραγωγή κινητήρων εσωτερικής καύσης, δημιουργήθηκε η ανάγκη για νέα καύσιμα, καθώς μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν το πετρέλαιο και τα παράγωγά του. Ωστόσο συχνά όλα τα παράγωγα προκαλούσαν ζημιές στους κινητήρες και δεν είχαν υψηλό βαθμό απόδοσης. Μόλις το 1892, με την εφεύρεση του αυτοκινήτου, η βενζίνη αναγνωρίστηκε ως πολύτιμο καύσιμο.
Η μάχη των οκτανίων
Ωστόσο και πάλι δεν έφτανε στο επιθυμητό βαθμό απόδοσης, έτσι εφευρέθηκαν οι πολυάριθμες διαδικασίες και οι παράγοντες που απαιτούνται για τη βελτίωση της ποιότητας της βενζίνης καθιστώντας το καλύτερο προϊόν.
Το 1913 λοιπόν ο William Meriam Burton για τη βελτίωση της ποιότητας βενζίνης χρησιμοποίησε για την απόσταξή της θερμική πυρόλυση, μια διαδικασία που χρησιμοποιούσε θερμότητα και υψηλές πιέσεις για την παραγωγή του κλάσματος βενζίνης. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920, η βενζίνη ήταν 40-60 οκτανίων.
Καταλύτες και μόλυβδος
Ωστόσο το σημείο ορόσημο ήταν το 1937 όταν ο Eugene Houdry εδραίωσε την καταλυτική πυρόλυση, η οποία έκανε χρήση καταλυτών που δημιουργούσαν χημικές αντιδράσεις και παρήγαγαν περισσότερη βενζίνη.
Από εκεί και πέρα φυσικά η διαδικασία βελτιστοποίησης ήταν διαρκής και φτάνει μέχρι το σήμερα. Οι σημαντικότερες στιγμές ήταν τη δεκαετία του 1950, που προστέθηκε μόλυβδος για τη βελτίωση της απόδοσης του κινητήρα και σημειώθηκε σημαντική αύξηση στον αριθμό οκτανίων.
Εξίσου σημείο ορόσημο αποτέλεσε και η δεκαετία του 1970 που εισήχθηκε ή αμόλυβδη βενζίνη και σιγά-σιγά αντικατέστησε πλήρως τα αποστάγματα μολύβδου, μέχρι την οριστική παύση των δεύτερων όταν έγινε υποχρεωτική η χρήση καταλύτη στα αυτοκίνητα για τον περιορισμό των καυσαερίων.
