Πόσο εύκολο είναι να φτιάχνεις πανάκριβα αυτοκίνητα; Πόσο εύκολο είναι το κόστος παραγωγής και η τελική τιμή να σου είναι αδιάφορα; Και πόσο δύσκολο είναι να φτιάχνεις καλά αυτοκίνητα με «σφιχτό ζωνάρι»; Και να είναι και κουλ;
Για τη Hyundai o δρόμος που την έβγαλε από την εικόνα του φθηνού (πλην τίμιου) και την έβαλε στα χωράφια των «μεγάλων» ήταν μακρύς και δύσκολος. Αυτό που όμως την απελευθέρωσε, ή καλύτερα της έκοψε το καπίστρι και την άφησε να «εκραγεί», ήταν δύο πράγματα.
Από τη μία η απόφαση της μάρκας να λανσάρει γρήγορες εκδόσεις. Οι εκδόσεις Ν χρειάστηκαν ειδικούς, κάποιοι κατευθείαν μεταγραφές από τον τομέα Μ της BMW, και χρειάστηκαν γερές βάσεις. Μερικά σπασμένα αβγά μετά, και μία πολύ πετυχημένη ομελέτα αργότερα, και η ετικέτα Ν της Hyundai επισκίασε ακόμη και τα μεγαλύτερα ονόματα, σαν την M GmBH. Η Hyundai έγινε μάρκα για όσους γουστάρουν το αυτοκίνητο, όχι απλά γι αυτούς που το χρειάζονται.
Η άλλη, η δεύτερη εξέλιξη που επέτρεψε στη μάρκα να εκτοξευτεί ήταν η ηλεκτροκίνηση. Ξεκίνησε συγκρατημένα με το Ioniq, και μόλις κατάλαβε πως η ηλεκτροκίνηση της δίνει λευκή κόλλα χαρτί για να ανταγωνιστεί κάθε μάρκα, μικρή, μεγάλη, γνωστή, άγνωστη, premium ή και superpremium, έκανε το «μπαμ»: Ioniq 5, τώρα το Ioniq 6.
Και επειδή ακόμη δεν αγοράζουμε όλοι ηλεκτρικά, το ζουμί δεν είναι τα δύο αυτά μοντέλα, αλλά η τόλμη της μάρκας να περάσει τα σχεδιαστικά γονίδια, και τη νέα φιλοσοφία σε όλα της τα μοντέλα. Δες το Tucson. Λέγε ότι θες, σου αρέσει ή όχι, όμως πρόκειται για ένα από τα πιο καλοσχεδιασμένα μοντέλα της κατηγορίας.
Και μπροστά της έχει μόνο τα καλύτερα. Γιατί η ηλεκτροκίνηση την έβαλε μπροστά από πολλές άλλες μάρκες που είτε ακόμη απλά λανσάρουν ηλεκτρικές εκδόσεις συμβατικών μοντέλων, είτε ακόμη προσπαθούν να καταλάβουν τη διαφορά του ηλεκτρικού αυτοκινήτου από την ηλεκτρική σκούπα.
Τι λες λοιπόν; Eίναι η Hyundai κουλ μάρκα; Ή είσαι από τους πιστούς των... ευρωπαικογερμανικών;
