- Οι κατασκευαστές προσπαθούν συνεχώς να αυξήσουν τις ταχύτητες φόρτισης, που σημαίνει περισσότερα βατ (Watt)
- Τα περισσότερα σήμερα φορτίζουν με ταχύτητα έως 100kW, τα 400kW είναι το επόμενο βήμα. Σα να δουλεύει αμάξι 500 ίππων στο φουλ!
- Η Ε.Ε. θέλει να αυξήσουμε 8 φορές το ρυθμό τοποθέτησης σταθμών φόρτισης, αλλά πώς θα αντέξει το δίκτυο
- Για ταχυφόρτιση σε 1.000 ηλεκτρικά ταυτόχρονα χρειάζεται να ανοίγει ένα υδροηλεκτρικό φράγμα
Οι κατασκευαστές προσπαθούν συνεχώς να αυξήσουν τις ταχύτητες φόρτισης, που σημαίνει περισσότερα βατ (Watt)
Η μάχη των ηλεκτρικών παίζεται στην αυτονομία της μπαταρίας και στην ταχύτητα με την οποία φορτίζει. Όσο η τεχνολογία για μεγαλύτερες μπαταρίες σε μικρότερη συσκευασία και βάρος ακόμη απέχει, τόσο οι κατασκευαστές «βουτάνε» στην ταχυφόρτηση με πολλά βατ. Πάρα πολλά. Αντέχει όμως το σύστημα;
Ακούμε για μπαταρίες με αυτονομία 1.000 χιλιόμετρα, με βάρος μερικών κιλών, διάρκεια ζωής 30 χρόνια, πλήρως ανακυκλώσιμες και που φορτίζουν σε 10 λεπτά. Κάποια στιγμή θα γίνουν και πραγματικότητα. Όμως ποιος μπορεί να περιμένει; Η λύση μέχρι τότε είναι να πάρεις τις σημερινές μπαταρίες και να τις φορτίσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και αυτό θέλει ισχύ. Πολλή ισχύ. Η κόντρα των κατασκευαστών σήμερα είναι ποιος θα μπορεί να προσφέρει μπαταρία που να φορτίζει με όσο περισσότερα βατ γίνεται.
Τα περισσότερα σήμερα φορτίζουν με ταχύτητα έως 100kW, τα 400kW είναι το επόμενο βήμα. Σα να δουλεύει αμάξι 500 ίππων στο φουλ!
Και έτσι φτάσαμε στα 100kW, που πλέον είναι συχνά στους ταχυφορτιστές και πολλά αυτοκίνητα μπορούν ήδη να φορτίζουν σε αυτή την ισχύ. Έτσι για να καταλαβαινόμαστε, 100kW είναι 135 άλογα σε ισχύ. Σκέψου μια γεννήτρια 135 ίππων να δουλεύει τέρμα γκάζι για να φορτίσει το αυτοκίνητό σου. Μιλάμε για πολλή ισχύ. Με κάποιους κατασκευαστές να δοκιμάζουν ήδη 300 και 400kW, αυτό σημαίνει πως έχεις μια Lamborghini να δουλεύει «τσίτα» για να σου φορτίσει τη μπαταρία.
Η Ε.Ε. θέλει να αυξήσουμε 8 φορές το ρυθμό τοποθέτησης σταθμών φόρτισης, αλλά πώς θα αντέξει το δίκτυο
Με τις υποδομές να χωλαίνουν σε όλη την Ευρώπη, η Ε.Ε. έκανε την πρώτη νύξη πως ο ρυθμός εγκατάστασης νέων σταθμών φόρτισης δεν είναι γρήγορος και πως θα έπρεπε να κατασκευάζονται οκτώ φορές περισσότεροι σταθμοί αν θέλουμε η ηλεκτροκίνηση να επεκταθεί και να γίνει τόσο δημοφιλής όσο η βενζίνη. Και αυτοί οι σταθμοί πρέπει να φορτίζουν γρήγορα. Στα επόμενα λίγα χρόνια τα 100, 200 και 400kW θα πρέπει να είναι «φυσιολογικά». Πώς όμως μπορεί να αντέξει το δίκτυο τόση ζήτηση για ρεύμα;
Για ταχυφόρτιση σε 1.000 ηλεκτρικά ταυτόχρονα χρειάζεται να ανοίγει ένα υδροηλεκτρικό φράγμα
Σκέψου πως στα 400kW, αν πέσουν 1.000 αυτοκίνητα να φορτίσουν μαζί (και τι είναι 1000 αυτοκίνητα όταν τα ηλεκτρικά θα είναι τόσα πολλά), θες μια Μεγαλόπολη μόνο για αυτά. Μόνο για 1.000 αυτοκίνητα. Τα 500mW είναι μια ολόκληρη μονάδα. Ακόμη χειρότερα, η ζήτηση θα έρχεται με κύματα, δεν θα είναι σταθερή. Το πρόβλημα θα γίνει όπως αυτό με τους βραστήρες στην Αγγλία που ανάβουν όλοι μαζί τις ώρες που οι βρετανοί πίνουν τσάι, και το σύστημα για να ανταπεξέλθει στη ζήτηση, ρίχνει όλα τα υδροηλεκτρικά στο δίκτυο. Και μιλάμε για 2kW o κάθε βραστήρας. Όχι 400!
Πώς μπορεί να ανταπεξέλθει το δίκτυο σε τόσο αυξημένη ζήτηση, όταν αυτή θα έρθει σε τόσο λίγα χρόνια; Και πιο σημαντικά, ποιος θα πληρώσει σήμερα για να κατασκευαστούν οι μονάδες παραγωγής και το δίκτυο του αύριο; Όσα θετικά και να έχει η ηλεκτροκίνηση, φέρνει μαζί της ένα σωρό προκλήσεις σε υποδομές. Μπορεί να γίνουν όλα αυτά στην Ελλάδα, όταν ήδη η Ευρώπη υστερεί; Τι λες;
