Ανακλήσεις: Γενναία πράξη ευθύνης ή υποτιμητική παραδοχή μιας αποτυχίας;

Βλέπεις τα λάθη είναι ανθρώπινα. Δεν είναι λοιπόν περίεργο να ανακαλυφθεί πως αφού ένα μοντέλο κυκλοφορήσει, π.χ. ένα λαστιχάκι που ενώνει την υποπίεση δεν είναι αρκετά στιβαρό και «πνίγει» το μοτέρ. Όταν οι καταναλωτές τρέχουν στα συνεργεία και διαμαρτύρονται, δεν είναι λογικό τα συνεργεία να περάσουν τα παράπονα στο εργοστάσιο, και εκείνο από τη μεριά του να ερευνήσει και να δώσει μία λύση μια κι έξω; Έτσι γίνονται οι ανακλήσεις.Θα μπορούσε μια εταιρεία να κάνει το κορόιδο, να μην παραδεχθεί κανένα σφάλμα, και να αφήσει τα συνεργεία να καλύπτουν εντός εγγύησης τυχόν παράπονα. Γιατί λοιπόν να βγει και να πει δημόσια ότι διάλεξε λάθος λαστιχάκι; Γιατί να δείξει αδυναμία; 

Εδώ έρχεται το μάρκετινγκ. Η παραδοχή ενός λάθους με την άμεση διόρθωσή του είναι η σωστή κίνηση. Είναι αυτό που περιμένουμε από τις εταιρείες και στο κάτω κάτω αυτό που διδάσκουμε τα παιδιά μας. Έτσι μια εταιρεία δείχνει υπεύθυνη, δείχνει σοβαρή, αλλά ακόμη καλύτερα, δείχνει ότι αφού έχει λύσει δημόσια τα όσα προβλήματα προέκυψαν, τότε σίγουρα δεν υπάρχουν άλλα. Ειδικά αυτό το τελευταίο δίνει δύναμη στην εικόνα μιας μάρκας. 

Θα έλεγε κανείς λοιπόν πως το μάρκετινγκ βολεύει τους καταναλωτές, αφού οι ανακλήσεις «συμφέρουν» τις εταιρείες και τακτοποιούν εμάς. Φυσικά, όταν πρόκειται για ένα λαστιχάκι. Όταν όμως το πράγμα είναι σοβαρότερο;Πολλές ανακλήσεις γίνονται χωρίς «διαφήμιση». Όλες οι μάρκες πλέουν μπαίνουν στη διαδικασία να ψάχνουν κάθε πιθανό παράπονο ώστε να προλάβουν μαζικές ανακλήσεις. Αν το πρόβλημα διαπιστωθεί νωρίς, μπορεί μια μάρκα με μία εσωτερική οδηγία στα συνεργεία της να προχωρήσει σε επισκευές χωρίς να το ξέρει ο πελάτης κάθε φορά που πηγαίνει για σέρβις. Είναι καλύτερα έτσι;