Η Corolla στο κλαμπ των «στριφτερών»

Δεν είναι εύκολο να «στήσεις» ένα αυτοκίνητο για να στρίβει. Επίσης δεν είναι δεδομένο πως επειδή το έκανες στο παρελθόν, μπορείς να το κάνεις και ανά πάσα στιγμή. Η Corolla αντίθετα και το Auris πριν από αυτή, δεν μας είχαν απασχολήσει ποτέ τόσο όσον αφορά την οδική τους συμπεριφορά. Οι παλιότεροι ίσως θυμούνται τις εκδόσεις ΑΕ86 που κάποτε ήταν fun to drive αλλά ήταν πισωκίνητες και αποτέλεσαν τις πιο ειδικές εκδόσεις του ονόματος Corolla ever. Η τελευταία γενιά της Corolla ωστόσο, ανάμεσα στις βελτιώσεις που φέρει σε σχέση με το Auris που αντικαθιστά, ξεχωρίζει για την οδική της συμπεριφορά και αίσθηση.

Η «στροφή» της Toyota προς αυτή την κατεύθυνση είχε «φανεί» από την παρουσίαση του C-HR και με δεδομένο πως η νέα Corolla θα βασιζόταν σε αυτό, ήταν κάτι αναμενόμενο. Το θέμα εδώ είναι πως το ένα ανήκει στα crossover και το άλλο στα μικρομεσαία.
 

Οι απαιτήσεις λοιπόν είναι διαφορετικές όπως και ο ανταγωνισμός, ενώ και η συνταγή της επιτυχίας δεν είναι δεδομένη. Δεν αποτελεί «πανάκεια» για παράδειγμα η εφαρμογή άξονα πολλαπλών συνδέσμων πίσω ή η μετάδοση της κίνησης στον πίσω άξονα για να είναι σπορ ένα αυτοκίνητο, όπως αντίστοιχα δεν συνιστά επιχείρημα για το αντίθετο, αν ένα αυτοκίνητο διαθέτει ημιάκαμπτο άξονα. Τα παραδείγματα άπειρα… Ένα Megane RS προηγούμενης γενιάς στήριξε όλη τη φιλοσοφία του μοναδικού του χαρακτήρα πάνω σε έναν ημιάκαμπτο άξονα. Το Focus έχει ημιάκαμπτο σήμερα στις περισσότερες εκδόσεις του. Στρίβει καλύτερα από το προηγούμενο που είχε πολλαπλούς και από αρκετά σημερινά μοντέλα με πολλαπλούς.

Σαφώς η οδική συμπεριφορά ενός αυτοκινήτου στηρίζεται σε πολλές άλλες παραμέτρους, όμως είθισται αυτός να είναι ο βασικότερος παράγοντας που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την οδική του συμπεριφορά. Η νέα Corolla λοιπόν για πρώτη φορά στην ιστορία της καταφέρνει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία αυτοκίνητα της κατηγορίας της όσον αφορά την οδική της συμπεριφορά. Εκεί που συναντάμε το Focus, το Civic, το Leon, το 308 και την Giulietta. Τo αξιοσημείωτο στην περίπτωσή μας είναι πως αναλογικά δεν διαθέτει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για να το πετύχει αυτό. Δεν έχει για παράδειγμα ένα σφιχτό setup ανάρτησης ή κάποια έκδοση με σπορτίφ χαρακτήρα όπως τα παραπάνω.

Παρόλα αυτά βασίζεται σε μια ελαφριά και άκαμπτη πλατφόρμα (TNGA-C) και εφαρμόζει άξονα πολλαπλών συνδέσμων πίσω σε όλες του τις εκδόσεις. Και αυτά αρκούν…. Μπορεί να μην έχει την αίσθηση που προσφέρουν κάποια από τα παραπάνω μοντέλα, στην πράξη όμως στρίβει το ίδιο αποτελεσματικά, ενώ είναι μακράν το πιο απολαυστικό μικρομεσαίο στην καθημερινή χρήση.

Εσείς όμως τι πιστεύετε; Έχει σημασία τελικά για ένα μικρομεσαίο να προσφέρει το κάτι παραπάνω σε αίσθηση και οδική συμπεριφορά; Και αν ναι γιατί βλέπουμε ολοένα και περισσότερα μοντέλα με ημιάκαμπτο άξονα και γιατί πλέον όλα είναι προσθιοκίνητα;