- Η αρνητική δημοσιότητα κάνει πολλές μάρκες να μην αναγνωρίζουν λάθη
- Αρκετές μάρκες προτιμούν να είναι τίμιες απέναντι στους αγοραστές τους
- Κάποιοι βλέπουν τις παραδοχές για ατέλειες και προβλήματα ως αδυναμία μιας μάρκας
- Αλλοι βλέπουν τη μάρκα να προσπαθεί να κερδίσει και να κρατήσει την εμπιστοσύνη τους
Η αρνητική δημοσιότητα κάνει πολλές μάρκες να μην αναγνωρίζουν λάθη
Υπάρχουν δύο φιλοσοφίες. Αυτή που θεωρεί πως αν δεν βλέπεις κάτι δεν υπάρχει, και εκείνη που λέει πως αν υπάρχει κάτι καλύτερα να το ξέρω. Το μάρκετινγκ αποφασίζει ποια φιλοσοφία θα ακολουθήσει, αφού και οι δύο δουλεύουν. Εσύ τι λες; Καλύτερα να ξέρεις και ας είναι κακό; Ή να μην ξέρεις τίποτα και να υποθέτεις πως δεν υπάρχει τίποτα;
Και όμως, κάποιες μάρκες δεν λένε ποτέ τίποτα. Κάποιες μάρκες έχουν μηδενικές ή σχεδόν μηδενικές ανακλήσεις. Δεν έχουν ακουστεί ποτέ να συνδέονται με κάποιο πρόβλημα, με κάποιο ψεγάδι. Σίγουρα θα υπάρχει κάποια μάρκα που όντως δεν έχει να δείξει το παραμικρό από πλευράς προβλημάτων, όμως είναι ανάμεσα σε όλες τις άλλες που απλά προσπαθούν να υπάρχει η μικρότερη δυνατή δημοσιότητα γύρω από τέτοια ζητήματα. Ποιος ξέρει ποια είναι ποια;
Αρκετές μάρκες προτιμούν να είναι τίμιες απέναντι στους αγοραστές τους
Και μετά έχεις την άλλη όψη του νομίσματος. Όλα στο φως της δημοσιότητας. Όλοι να ξέρουν κάθε τεχνική οδηγία. Οι ιδιοκτήτες να λαμβάνον ενημέρωση όποτε χρειάζεται επέμβαση. Και αυτό να γίνεται με τον πιο βροντερό τρόπο, να το ξέρουν όλοι για να σπεύσουν. Και για να ξέρουν με τι εταιρεία έχουν να κάνουν. Με μια εταιρεία ανοιχτή, χωρίς μυστικά από τους πελάτες της, μια εταιρεία που μπορούν να εμπιστευτούν πως όπως όλοι και όλα, όταν γίνεται η «στραβή» το λένε αμέσως, ώστε να διορθώσουν κάθε λάθος που μπορεί να έχει γίνει.
Κάποιοι βλέπουν τις παραδοχές για ατέλειες και προβλήματα ως αδυναμία μιας μάρκας
Στην αντίπερα όχθη όμως, αυτή του πελάτη, η ειλικρίνεια δεν γίνεται πάντοτε αποδεκτή με τον ίδιο τρόπο. Πολύς κόσμος θεωρεί πως αυτό που βλέπει, αυτό είναι, και αυτό που δε βλέπει, επίσης είναι αυτό που ισχύει. Όταν μια μάρκα κάνει δύο ανακλήσεις σε δύο χρόνια σε ένα μοντέλο, και άλλη καμία, απλά θεωρούν πως η πρώτη είναι χειρότερη από τη δεύτερη. Μια απλοϊκή οπτική, που όμως είναι η οπτική που έχει μεγάλο μέρος της αγοράς. Μια οπτική που επεκτείνεται συχνά με το πως βλέπουν την μεγάλη εγγύηση. Όχι ως αυτό που είναι, αλλά ως φόβο του κατασκευαστεί επειδή το αυτοκίνητο δεν είναι καλό.
Αλλοι βλέπουν τη μάρκα να προσπαθεί να κερδίσει και να κρατήσει την εμπιστοσύνη τους
Όμως η τιμιότητα δεν πάει χαμένη. Μεγάλη μερίδα της αγοράς αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Ξέρει πως τίποτα δεν είναι τέλειο. Και μαθαίνει να περιμένει να ακούσει τις δράσεις που αναλαμβάνει η εταιρεία για να διορθώσει. Δες την VW που ανακοίνωσε μόλις πως σταματάει την παραγωγή του ID4 στις ΗΠΑ γιατί έχουν πρόβλημα οι χειρολαβές. Ξέρεις πως το πρόβλημα το γνωρίζουν, ξέρεις πως γίνεται κάτι να διορθωθεί, ξέρεις πως το αυτοκίνητο που θα αγοράσεις έχει δεχθεί κάθε δυνατή φροντίδα να είναι το καλύτερο που γίνεται. Το εμπιστεύεσαι.
Εσύ σε ποια κατηγορία οδηγών ανήκεις; Σε αυτούς που βλέπουν τις ανακλήσεις ως αδυναμία; Που θεωρούν πως αν μια μάρκα δεν παραδέχεται κανένα λάθος, αυτό σημαίνει πως δεν κάνει και λάθη; Ή μήπως αντιλαμβάνεσαι πως αυτό είναι μάλλον απίθανο για τους περισσότερους κατασκευαστές, και μάλλον καλό είναι να ξέρεις και έτσι να εμπιστεύεσαι; Τι λες;
