To Renegade έχει το μεγάλο πλεονέκτημα πως διαθέτει ανεξάρτητη ανάρτηση και στον πίσω άξονα (Γόνατα ΜακΦέρσον).
Ας δούμε όμως και πως διαφοροποιείται η οδική συμπεριφορά κάθε μοντέλου. To Renegade έχει το μεγάλο πλεονέκτημα πως διαθέτει ανεξάρτητη ανάρτηση και στον πίσω άξονα (Γόνατα ΜακΦέρσον), εξασφαλίζοντας αποτελεσματική στρογγυλοποίηση των ανωμαλιών του οδοστρώματος και από την άλλη κοντρολάροντας σωστά τις κινήσεις του αμαξώματος και την κλίση.
Το Avenger από την πλευρά του (διαβάστε εδώ αναλυτικά για τη την έκδοση χωρίς το mild hybrid σύστημα) δείχνει έναν ευχάριστο οδηγικό χαρακτήρα χάρη στο σίγουρο πάτημά του, στο άμεσο και ακριβές τιμόνι του, στην παντελή απουσία ταλαντώσεων, αλλά και στο καλό του κράτημα πριν ακόμα επέμβουν τα ηλεκτρονικά. Μόνο στις πολύ έντονες εγκάρσιες ανωμαλίες θα νιώσεις τρανταγμό στην καμπίνα (περισσότερο στον πίσω άξονα) λόγω της σφιχτής ανάρτησης.
Αν αναρωτιέστε που έρχονται τα πάνω-κάτω, ακούστε αυτό. Το μεγαλύτερο κατά 16 εκ. Renegade αποδεικνύεται πιο ευέλικτο, έχοντας ελάχιστα μικρότερο κύκλο στροφής (11,0 έναντι 11,1 μ.), ενώ εκτός δρόμου το Avenger εκτός από μεγαλύτερη απόσταση από το έδαφος έχει και πολύ καλύτερες γωνίες αναρρίχησης, 20ο προσέγγισης, 20ο ράμπας και 32ο διαφυγής έναντι 18,8, 14,1 και 22 του Renegade.