«Πράσινα» χαρακτηριστικά: θεμιτά για την οικολογία ή για την οικονομία τους;

Με το περιβάλλον να επιβαρύνεται κάθε μέρα με ρύπους και διοξείδιο του άνθρακα, κάθε τεχνολογία που περιορίζει τη μόλυνση μπορεί να θεωρηθεί μόνο θετική. Και μερικά χρόνια πριν οι πιο ευσυνείδητοι έκαναν προσπάθεια το αυτοκίνητο που αγοράζουν να έχει όσο το δυνατόν μικρότερο «αποτύπωμα» στον πλανήτη. Να κάνει δηλαδή όσο το δυνατόν λιγότερη ζημιά.

Και είναι σωστό, γιατί για να πηγαινοέρχεται ένα άτομο στη δουλειά κάθε μέρα είναι κρίμα να κόβουμε 10 χρόνια από το μέλλον των παιδιών μας. Όμως είναι αυτή η πρώτη σκέψη σήμερα όταν κοιτάζουμε τα κατά τα άλλα «πράσινα» χαρακτηριστικά ενός αυτοκινήτου;

Οι ρύποι διοξειδίου του άνθρακα μεταφράζονται πλέον στα τέλη κυκλοφορίας, ενώ η χαμηλή κατανάλωση μετράει αμέσως στο πορτοφόλι μας. Και για την χαμηλή κατανάλωση κάνουμε αλλαγές στο πως βλέπουμε το αυτοκίνητο στο σύνολό του: μικρότεροι κινητήρες, λιγότερα άλογα, διαφορετικά καύσιμα, διαφορετικές επιδόσεις.

Οι κατασκευαστές στην αγωνία τους να πετύχουν τα όρια προσαρμόζουν τα μοντέλα τους με προχωρημένη αεροδυναμική που μπορεί να διχάζει αλλά κάνει δουλειά, ενώ και τα λάστιχα ήδη έχουν αρχίσει πάλι να λεπταίνουν για να μειώσουν την αντίσταση στην κύλιση. Το «μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος» έχει αντιστραφεί πλήρως και το μόνο που πλέον κοιτάζει κανείς είναι να κάνει τον πόνο να φύγει όσο το δυνατόν πιο μακριά.

Επειδή όμως άλλο το «έτυχε» και άλλο το «πέτυχε» θα πρέπει να κρατάμε και έναν λογαριασμό. Πόσο μας ενδιαφέρει η οικολογία των καινούργιων αυτοκινήτων και πόσο η οικονομία που μας προσφέρει; Σαφώς, με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια, όμως στο δια ταύτα, είναι υποχώρηση η επιλογή που κάνουμε; Είναι συμβιβασμός για να πετύχουμε μικρό κόστος χρήσης; Ή είναι συνειδητή επιλογή που όντως απολαμβάνουμε γιατί μας κάνει εκτός από λιγότερο φτωχούς, να κοιμόμαστε καλύτερα το βράδυ;