Τρία είναι τα απαραίτητα συστατικά για τη λειτουργία ενός βενζινοκινητήρα, το καύσιμο, ο αέρας και ο σπινθήρας για την έναρξη της καύσης. Για την είσοδο του αέρα υπάρχει το σύστημα εισαγωγής, για την τροφοδοσία καυσίμου υπάρχει το σύστημα ηλεκτρονικής έγχυσης και, τέλος, για τον σπινθήρα υπάρχει το σύστημα ανάφλεξης. Το τελευταίο πρόκειται να μας απασχολήσει στο συγκεκριμένο κείμενο. Μπορεί να νομίζετε ότι η δημιουργία υψηλής τάσης για τη λειτουργία των μπουζί είναι εύκολη υπόθεση, αλλά στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Υπάρχει μία σειρά διαδικασιών που εκτελούνται από διάφορα εξαρτήματα ώστε τα 12 volt του συνεχούς ρεύματος να γίνουν περίπου 20.000 και, εν τέλει, να έχουμε καύση. Πώς λειτουργεί, λοιπόν, ένα σύστημα ανάφλεξης; Από ποια εξαρτήματα αποτελείται και πώς τροποποιήθηκε με την πρόοδο της τεχνολογίας. Ας το γνωρίσουμε καλύτερα!
Info Πώς μπορούμε να μετρήσουμε πόσοι σπινθήρες πραγματοποιούνται σε έναν κινητήρα ανά λεπτό; Ο υπολογισμός είναι ο εξής: πολλαπλασιάζουμε τις στροφές ανά λεπτό του κινητήρα με τον αριθμό των κυλίνδρων και έπειτα, το γινόμενο που προκύπτει το διαιρούμε με τον αριθμό δύο. Για παράδειγμα, ένας τετρακύλινδρος κινητήρας που λειτουργεί στις 2.000 σ.α.λ χρειάζεται 4000 σπινθήρες ανά λεπτό.
Ξέρετε ότι:
Στους σύγχρονους κινητήρες, κάθε μπουζί έχει τον δικό του πολλαπλασιαστή.
Η τάση στις πρώτες γενιές πολλαπλασιαστών έφτανε περίπου στα 20.000 Volt, ενώ οι σύγχρονοι πολλαπλασιαστές αγγίζουν τα 45.000 Volt.
Το σύστημα στροφαλοφόρος άξονας-διανομέας έχει σχέση μετάδοσης 2:1, δηλαδή ο άξονας του διανομέα περιστρέφεται με τη μισή ταχύτητα σε σχέση με τον στρόφαλο.
Στα παλαιότερα αυτοκίνητα ο έλεγχος προπορείας γινόταν μέσω του διανομέα, τώρα κάτι τέτοιο γίνεται μέσω της ECU.
Ένα ασφαλές εύρος προπορείας ανάφλεξης είναι από 5 έως 40 μοίρες πριν το ΑΝΣ, ανάλογα με το είδος του κινητήρα.
