Η Κωνσταντινούπολη είναι η πόλη των αντιθέσεων, ακόμη κι αν το μείγμα υγρασίας και καπνού -που προέρχεται προφανώς από το κάρβουνο που ακόμη χρησιμοποιείται για θέρμανση ή παραγωγή ενέργειας και απλώνεται πάνω από τα κτίρια και τους λόφους της πόλης- συμβάλλει στο να αποτυπώνεται θολό και φτωχό σε κοντράστ το είδωλό της στο φιλμ ή τους αισθητήρες των digital φωτογραφικών μηχανών των πολυάριθμων τουριστών που κατακλύζουν τις πιο τουριστικές περιοχές της. Πολύ πλούσιοι και πολύ φτωχοί, υπερπολυτελή αυτοκίνητα και ξενοδοχεία, παμπάλαια αυτοκίνητα, χειράμαξες και ετοιμόρροπα σπίτια, φιλελευθερισμός και συντηρητισμός και κάθε άλλου είδους παράδοξη και απρόσμενη αντίθεση δημιουργούν ένα σύνολο που σε καθηλώνει, κάνοντάς σε να νιώθεις συγχρόνως ένα περίεργο μείγμα οικειότητας και ανασφάλειας. Ο ίδιος ο λαός, μερικές φορές απρόσμενα φιλικός και άλλες φορές ανησυχητικά επιθετικός, αποκαλύπτει σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητάς του την πηγή και την προέλευση πολλών δικών μας συμπεριφορών και νοοτροπιών.Η ίδια η πόλη ξέρει να σε μαγεύει πρώτα από όλα με το ειδικό βάρος του ονόματος και της ιστορίας της, αλλά και της θέσης της πάνω στο Βόσπορο. Γεωγραφικό αλλά και χρονολογικό σταυροδρόμι πολιτισμών αντανακλά τη μοναδική αυτή της ιδιαιτερότητα με τη συνύπαρξη -όχι και πάντα ειρηνική- διαφορετικών πολιτισμών και εθνικοτήτων, διαφορετικών θρησκειών και στάσεων ζωής. Η φωνή του ιμάμη μέσα από τα μεγάφωνα των μιναρέδων μοιάζει να επιχειρεί τη χάραξη μιας διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα σε εκείνους που τρέχουν να πλύνουν τα πόδια τους για να προσευχηθούν και σε εκείνους που συνεχίζουν κανονικά τις δραστηριότητές τους, τη στιγμή που κάποιες γυναίκες με το τυλιγμένο σε μαντίλες κεφάλι τους ακολουθούν τους άντρες τους με σεβασμό σε απόσταση μερικών μέτρων προσφέροντας μια μοναδική αντίθεση σε χαρούμενες κοριτσίστικες παρέες με σύγχρονες ενδυματολογικές επιλογές. Η προσήλωση, από την άλλη πλευρά, στα ιστορικά και μη σύμβολα της χώρας, την ερυθρά ημισέληνο και τα επίσης απανταχού ανά την πόλη αναρτημένα ενσταντανέ της ζωής του Κεμάλ, μοιάζει να χάνει την αξία της μέσα από μια διαδικασία διαρκούς υπενθύμισης και κουραστικής επανάληψης.
Η Αγία Σοφία
Ίσως τελικά η Αγία Σοφία να είναι η εκδίκηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στους κατακτητές της. Από τη μια συνεχίζει να αντανακλά με μοναδική επιμονή το μεγαλείο της παρά την εγκατάλειψη και τους βανδαλισμούς που έχει υποστεί, από την άλλη οι Τούρκοι δεν είναι -παρά τις σημερινές προθέσεις τους- σε θέση πλέον να αποκαταστήσουν τις ζημιές που έχουν προκληθεί και να την εκμεταλλευτούν πιο συστηματικά (ήδη η είσοδος κοστίζει περίπου 10 ευρώ τη στιγμή που ο βασικός μισθός στην Τουρκία είναι 85 ευρώ). Ο ίδιος ο ναός σε υποβάλλει με τις πραγματικά εντυπωσιακές διαστάσεις του. Ουσιαστικά μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος των όγκων μόνο σε σύγκριση, για παράδειγμα, με μια ανθρώπινη φιγούρα, ενώ καθηλωτική είναι η ποιότητα των υλικών και κυρίως οι συνδυασμοί των χρωμάτων και των υλικών που έχουν χρησιμοποιηθεί. Αν λάβει κανείς υπόψη του τις καταστροφές που έχει υποστεί και τη φθορά του χρόνου, εύκολα μπορεί να συμπεράνει ότι πρόκειται για ένα από τα πιο εντυπωσιακά δημιουργήματα της ανθρωπότητας.
Το ξενοδοχείο
Μετά την άλωση της Πόλης οι Σουλτάνοι συνήθιζαν να προικίζουν τις κόρες τους με προνομιακά οικόπεδα στη βόρεια όχθη του Βόσπορου. Οι γαμπροί τους για να τους ευχαριστήσουν έστηναν σε αυτά παλάτια. Ένα από αυτά είναι το Ciragan Palace που πρωτοκτίστηκε το 1731 και σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο πολυτελή ξενοδοχεία του πλανήτη και πηγή έμπνευσης πολλών καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο.
Ο Βόσπορος με τους ψαράδες του
τα πολύχρωμα κτίρια,
…οι φτωχογειτονιές,
…οι κρουνοί για το πλύσιμο των ποδιών,
…το παζάρι, συνθέτουν μερικές από τις εικόνες της Πόλης.
Παρά τους βανδαλισμούς και την εγκατάλειψη, η Αγία Σοφία συνεχίζει να επιβάλλεται με το μεγαλείο της.
Ένα μέρος της μεταβυζαντινής ιστορίας της Κωνσταντινούπολης έχει γραφτεί στις πολυτελείς αίθουσες του Ciragan Palace.
