Κίνηση στον εμπρός άξονα: Η δημοφιλής & η οικονομική επιλογή

Στα περισσότερα μοντέλα, από τα μικρά αυτοκίνητα πόλης μέχρι μερικά από τα πολυτελή sedan και «σκληροπυρηνικά» μικρομεσαία, οι εμπρός τροχοί πέρα από κατευθυντήριοι είναι και κινητήριοι. Κάτι τέτοιο, εξοικονομεί βάρος μιας και δεν απαιτείται άξονας για τη μεταφορά της κίνησης στον πίσω άξονα, ενώ ταυτόχρονα το κέντρο βάρους μεταφέρεται στον εμπρός άξονα με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα επίπεδα πρόσφυσης. Επιπλέον, η απουσία του άξονα μετάδοσης κίνησης μειώνει τις απώλειες ισχύος και την κατανάλωση καυσίμου, αφού από τον στροφαλοφόρο άξονα μέχρι τους τροχούς εμπλέκονται λιγότερα κινούμενα μηχανικά μέρη σε σχέση με ένα πισωκίνητο ή τετρακίνητο όχημα. Από τα πλεονεκτήματα αυτής της διάταξης δε θα μπορούσε να απουσιάζει το μειωμένο κόστος κατασκευής και ο αυξημένος χώρος των πίσω επιβατών. 
 

Όπως βλέπουμε τα πλεονεκτήματα είναι αρκετά, αλλά τι συμβαίνει με τη δυναμική συμπεριφορά του οχήματος και πως «αντιδρά» ένα ισχυρό προσθιοκίνητο; Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, σε αυτή την περίπτωση, οι εμπρός τροχοί «καλούνται» να στρίβουν, αλλά ταυτόχρονα και να επιταχύνουν, με αποτέλεσμα η καταπόνηση να είναι υψηλή. Ειδικά στα ισχυρά προσθοκίνητα εμφανίζεται το φαινόμενο «torque steering», δηλαδή ασκούνται δυνάμεις στο σύστημα διεύθυνσης που «τραβούν» το τιμόνι εκτός ευθείας πορείας. Επίσης, σε αντίθεση με τα ισχυρά πισωκίνητα οχήματα, σε βίαιη επιτάχυνση που χάνεται η πρόσφυση, οι εμπρός τροχοί είναι αδύνατον να αλλάξουν την πορεία του οχήματος. Τέλος, λόγω της συγκεντρωμένης μάζας στον εμπρός άξονα, τα αυτοκίνητα με κίνηση μπροστά τείνουν να ανοίγουν την πορεία τους όταν βρίσκονται υπό πίεση, με την «υποστροφή» να κάνει την εμφάνισή της.