Υδραυλική διάταξη υποβοήθησης

Πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, γνώρισε ταχύτατα την αποδοχή από όλες τις αυτοκινητοβιομηχανίες λόγω της βελτίωσης της άνεσης και της ευκολίας ελιγμών, ενώ πλέον δεν υφίσταται αυτοκίνητο που να μην φέρει υδραυλικό τιμόνι στην «στάνταρ» έκδοσή του. Πρόκειται για ένα πολύπλοκο κύκλωμα το οποίο θα αναλύσουμε με όσο το δυνατόν πιο κατανοητό τρόπο.

Η συγκεκριμένη διάταξη αποτελείται κυρίως από μία αντλία παροχής υδραυλικών υγρών στο κύκλωμα, το δοχείο αποθήκευσης του υγρού, έναν υδραυλικό κύλινδρο και την περιστροφική βαλβίδα ελέγχου. Ακριβώς όπως και στο μηχανικό σύστημα διεύθυνσης, η κίνηση του οδοντωτού κανόνα έρχεται από το πινιόν, μόνο που αυτή τη φορά ο πρώτος βρίσκεται μέσα σε έναν δίχωρο υδραυλικό κύλινδρο, ο οποίος εξοπλίζεται με ένα έμβολο. Ανάλογα με τη φορά περιστροφής του τιμονιού ανοίγουν δίοδοι εισόδου του συμπιεσμένου υγρού στον αντίστοιχο χώρο του κυλίνδρου. Έτσι, με υδραυλικό τρόπο ασκείται πίεση προς την αντίστοιχη κατεύθυνση για τον οδοντωτό κανόνα. Η αντλία παροχής παίρνει κίνηση από τον κινητήρα του αυτοκινήτου μέσω ιμάντα και φροντίζει να τροφοδοτεί με υγρό το κύκλωμα, ενώ η περιστροφική βαλβίδα ελέγχου είναι ένα σύστημα που καθορίζει την ποσότητα του υγρού που θα περάσει στην κρεμαγιέρα. Ασφαλώς, όταν το τιμόνι βρίσκεται σε ευθεία, η βαλβίδα ελέγχου φροντίζει να είναι κλειστές οι δίοδοι προς τον κύλινδρο και τα υγρά επιστρέφουν στο δοχείο αποθήκευσής τους.
 

Εξέλιξη του συστήματος υδραυλικής υποβοήθησης είναι η ηλεκτρο-υδραυλική. Σε αυτή την περίπτωση, η αντλία παροχής υγρού δεν παίρνει κινητική ενέργεια μέσω ιμάντα από τον κινητήρα, αλλά τροφοδοτείται με ηλεκτρική ενέργεια. Τα υπόλοιπα μέρη παραμένουν σχεδόν ίδια.